"ΟΧΙ" στα μεταλλεία σε Πάικο και Κιλκίς από την Μητρόπολη Γουμένισσας

Η Ιερά Μητρόπολή μας συμμετέχει επίσης στη δημόσια διαμαρτυρία των επισήμων φορέων, των υπευθύνων προσώπων και (θέλουμε να πιστεύουμε) συλλογικά του λαού του Ν. Κιλκίς και ειδικότερα του Δήμου Παιονίας για την “παράδοση” της ηρωικής και ιστορικής Κιλκισιώτικης -Παιονικής γης σε μεταλλευτική αξιοποίηση. 
 Με λόγο σαφή και επιστημονικό δημοσιεύθηκαν ήδη οι απειλητικές συνέπειες και για τη ζωή μας και τη ζωή των μελλοντικών γενεών σε βάθος χρόνου (η μάλλον οριστικά) από την εκποίηση της γης μας και του γεωφυσικού περιβάλλοντος.

Ο Νομός και ειδικά η περιοχή Παιονίας έχουν μόλις εκατό (100) χρόνια ελεύθερης ζωής, με πρωτοπορία στο Σκρα (και όχι μόνο) και άλλες προγενέστερες η μεταγενέστερες εστίες φιλελεύθερης αντίστασης. Ποιος έχει το δικαίωμα με το μανδύα της οικονομικής σκοπιμότητας να εκμηδενίζει τα δικαιώματα των σημερινών κατοίκων, στη ζωή, στην υγεία, στην απολήψιμη αντοχή της γης, του νερού και του αέρα;

Τι απέμεινε πια στη συνοριακή αυτή γραμμή, παρά η φυσικότητα του περιβάλλοντος, το λιγοστεμένο νερό και ο καθαρός αέρας; Για να ζήσουμε και να προσκαλέσουμε τα παιδιά μας να δημιουργήσουν έξω από τις πόλεις της ανεργίας. Για να ζήσουμε και να αξιοποιήσουμε τουριστικά δυο πιθαμές εθνικής γης.

Από επιστημονικά χείλη δηλώθηκαν ξεκάθαρα ότι: 

α) Η ορεινή-λοφοειδής-δασωμένη φυσιογνωμία στους τόπους εξορύξεων θα μεταβληθεί αντίστροφα και σε μεγάλη ακτίνα σε τεράστιους λάκκους εξόρυξης. Σε ευρεία περιμετρική ακτίνα καταστρέφεται οριστικά η επισκεψιμότητα του ωραίου γεωφυσικού περιβάλλοντος του Ν. Κιλκίς. 

β) Για τις εξορύξεις δεσμεύονται υποχρεωτικά τεράστιες ποσότητες υδάτων, από την ίδια την απομειωμένη υδροφορία του Νομού γενικά, και δημιουργούνται πολλαπλάσιες ανάγκες υδροφορίας για την στοιχειώδη εξυπηρέτηση των κατοίκων. 

Γ) Μολύνεται ο αέρας με τοξικά κατάλοιπα από τη λειτουργία των μεταλλείων, σε ακτίνα μέχρι και τη Θεσσαλονίκη. 

δ) Η λυματολάσπη των μεταλλείων, όπου και να αποτεθεί, πάντως περιέχει θανατηφόρο κυανιούχο νάτριο, όπερ σημαίνει οριστική εκμηδένιση των περιοχών. 

ε) Για την απόληψη των εμπορευσίμων “αγαθών”, εξορύσσονται σε πολλαπλάσιες ποσότητες τα πετρώματα της περιοχής (θειούχες μεταλλικές ενώσεις) και εκτίθενται ελεύθερα στον αέρα και στο νερό, με αποτέλεσμα να μεταπαράγεται θειϊκό οξύ (βιτριόλι) και σαν όξινη απορροή να αχρηστεύει οριστικά τον υδροφόρο ορίζοντα της περιοχής. 

ς) Η ελάχιστη αναλογικά ωφέλεια ειδικά για τον τόπο με την ασήμαντη απασχόληση εργατικών χειρών ουδόλως εξισορροπείται από την οριστική καταστροφή όλων των άλλων παραγωγικών και βιολογικών αυταπασχολήσεων. 

ζ) Δεν θα θέλαμε να μνημονεύσουμε την μηδαμινή οικονομική αναλογική ωφέλεια για το κράτος.

ΜΕ ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ, θα πρέπει να “σβήσουν” σιγά-σιγά, αλλά μια για πάντα οικισμοί, χωριά και κωμοπόλεις της Παιονίας και του Κιλκίς [βλ. για όλα αυτά συνέντευξη του ομ. Καθηγητή της Γεωλογίας στο Α.Π.Θ. κ. Σαράντη Δημητριάδη στο “Ράδιο-Μαχητής”].

Προϋπήρξε απόπειρα παρόμοιας ακριβώς εκμετάλλευσης στη Θράκη. Εκεί επιχειρήθηκε να αποτολμηθεί με πιο δημοκρατικό τρόπο, δημόσιου διαλόγου. Έτσι σύσσωμοι οι τοπικοί παράγοντες και ο λαός είχαν τη δυνατότητα να διακηρύξουν την κατηγορηματική άρνησή τους.

Επιχειρείται συνοπτικά νέα απόπειρα σε μας. Εδώ, σε μας, γίνεται με “κρυφό” τρόπο, χωρίς τη γνώμη του λαού που θα εισπράξει τόσες απειλές, καταστροφές και θανάτους. Γιατί φιμώνεται ο Ν. Κιλκίς για τη ζωή του και για τη ζωή των ερχομένων γενεών σε βάθος χρόνου; Γιατί θα πρέπει να γίνει η περιοχή του Κιλκίς και της Παιονίας ΤΑΦΟΣ ανθρωπίνων ζωών, ΤΑΦΟΣ της βιοποικιλότητας, των υδάτων και του αέρος, ΤΑΦΟΣ της υγείας, ΤΑΦΟΣ της δημογραφικής ανέλιξης, ΤΑΦΟΣ (το λιγότερο) κάθε ιδέας τουριστικού μέλλοντος;

Προσκαλούμε τους αρμοδίους πολιτειακούς φορείς να μην βιαστούν.

Προσκαλούμε τους εκλεγμένους βουλευτές να εκπροσωπήσουν δυναμικά και ζωηρά το συμφέρον ζωής του Νομού και ειδικά της Παιονίας.

Προσκαλούμε όλο το λαό μας, όλους τους Πολιτιστικούς φορείς, κάθε παράγοντα αυτού του τόπου να στήσει το “νέο Σκρα”, τους “νέους Ευζώνους”, το “νέο Δογάνη”. Για τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας. Χωρίς φόβο, αλλά αναγκαστικά με πάθος.