Χρυσός Θάνατος

Κάλεσμα σε ενημέρωση και αγώνα

Η γενιά μου, αυτήν των γύρω στα 40, ζει στις μέρες μας καταστάσεις που ούτε στους χειρότερους εφιάλτες μας θα μπορούσαμε να φανταστούμε. Από παιδιά με τα «γαλλικά» μας, το «πιάνο» μας και τα «μπαλέτα» μας, γεμάτα όνειρα και ελπίδα για το μέλλον βρισκόμαστε αντιμέτωποι με κρίση, ανεργία, φοροεπιδρομή, χωρίς φως στο τούνελ. Πλημμυριζόμαστε από απογοήτευση, φρίκη, θυμό, απελπισία.

Μέσα σε όλα αυτά, διαβάζω πριν από ένα μήνα για τη διαβούλευση (στη σελίδα του ΥΠΕΚΑ) για έρευνα – εκμετάλλευση μεταλλευμάτων στις περιοχές Βάθης – Γερακαριού Κιλκίς και Σκρα – Φανού Παιονίας. Ρωτώντας και ψάχνοντας βρίσκω την ΟικοΚοινωνική Δράση που γνωρίζει καλά το θέμα και προσπαθεί να το αναδείξει. Επιδιώκω τη συμμετοχή μου στις συναντήσεις τις ομάδας για να ενημερωθώ. Παρακολουθώ τη παρέμβασή τους στο Δημοτικό Συμβούλιο, την ημερίδα ενημέρωσης που διοργάνωσαν, ακούω καθηγητές πανεπιστημίου και αρχίζω να μαθαίνω:

• για την επιφανειακή εξόρυξη (ανατινάξεις με δυναμίτες, τεράστια σκαπτικά μηχανήματα)
• για την κονιορτοποίηση πετρωμάτων
• για το πλύσιμο με τεράστια ποσότητες νερού και κυανίου (που είναι εξαιρετικά τοξικό)

Συνέπειες:

• Όξινη απορροή
• Τόνοι τοξικών αποβλήτων
• Λειψυδρία
• Μόλυνση υδροφόρου ορίζοντα
• Παύση κάθε γεωργικής, κτηνοτροφικής και τουριστικής δραστηριότητας

Ερευνώντας διαπιστώνω ότι σε κανένα μεταλλείο ανά τον κόσμο δεν έχει αποφευχθεί η βιβλική καταστροφή όσο και αν oi εταιρείες εξόρυξης αρχικά διαβεβαίωναν ότι θα φροντίσουν το περιβάλλον.

Πείθομαι ότι αυτό δεν είναι ανάπτυξη αλλά θάνατος. Αποφασίζω τη συμμετοχή στο Μέτωπο Αγώνα Ενάντια στα Μεταλλεία σε Κρούσια και Πάικο. Ακολουθεί δεύτερη παρέμβαση στο Δημοτικό Συμβούλιο. Με εντυπωσιάζει η απάθεια των δημοτικών συμβούλων (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων απλά για να επιβεβαιώνεται ο κανόνας) και ο τρόπος λήψης αποφάσεων. Καταλαβαίνω ότι λύση από την τοπική αυτοδιοίκηση δεν πρόκειται να δοθεί. Δυστυχώς δεν είμαστε τόσο τυχεροί εδώ όσο στη Θράκη, που σύσσωμη η τοπική αυτοδιοίκηση είπε όχι.

Πρέπει να πάρουμε μόνοι μας τη ζωή στα χέρια μας. Να μην επιτρέψουμε σε κανένα να ξεπουλήσει τον τόπο μας. Να μην επιτρέψουμε σε κανέναν να βγάλει εύκολο κέρδος από την περιοχή μας αφήνοντας πίσω νεκρό τοπίο. Αυτό δεν είναι ανάπτυξη, είναι θάνατος. Αισθάνομαι ότι είναι πια χρέος μου να βοηθήσω όσο μπορώ να ενημερωθεί ο κόσμος και να μετατρέψω το θυμό και την απογοήτευσή μου σε ενέργεια για κάτι θετικό. Καλώ όλους τους πολίτες να ενημερωθούν και να δραστηριοποιηθούν. Τα χρονικά περιθώρια στενεύουν: ως τις 15 Δεκεμβρίου θα δημοσιευθεί η προκήρυξη του διαγωνισμού.

Θα μπορούσα να υπογράψω αυτό το κείμενο ως Αναστασία Πάγκου μέλος της ΟικοΚοινωνικής Δράσης ή μέλος του Μετώπου Αγώνα Ενάντια στα Μεταλλεία. Νομίζω όμως ότι είναι πιο αντιπροσωπευτικό το

Αναστασία Πάγκου

Μάμα, γυναίκα, άνεργη και 

ενεργή πια πολίτης αυτού του τόπου