Έχουμε πλέον και λογαριασμό στο Twitter!

Μπορείτε πλέον να μας ακολουθείτε και στο Twitter στο @metalleiaSTOP

AΠΑΝΤΗΣΗ ΤΟΥ ΣΑΡΑΝΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ ΣΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΤΣΑΜΑΝΤΟΥΡΙΔΗ ΣΤΟ ΜΑΧΗΤΗ

Προς την Εφημερίδας Μαχητής Του Κιλκίς.

Κύριε Διευθυντά,

Ως απάντηση – σχολιασμό στο άρθρο του αγαπητού συνάδελφου, γεωλόγου του ΙΓΜΕ και κιλκισιώτη κ. Παύλου Τσαμαντουρίδη, που φιλοξενήσατε στο τελευταίο σας φύλλο, και που αναφέρεται στο εξαιρετικά επίκαιρο θέμα της συζητούμενης, και περίπου επικείμενης, εξορυκτικής και μεταλλευτικής δραστηριότητας στο νομό Κιλκίς, έχω την τιμή να σας υποβάλλω το παρακάτω κείμενο και παρακαλώ να αποδεχτείτε τη δημοσίευσή του στην έγκριτη εφημερίδα σας.

Θα σχολιάσω το άρθρο του αγαπητού συναδέλφου ως ένας εκ των, κατά τον χαρακτηρισμό του, «μεταλλειοσκεπτικιστών». Ο όρος αυτός, στην περίπτωσή μου ειδικά, είναι μάλλον ήπιος, δεδομένου ότι προσωπικά έχω δημόσια εκτεθεί και διακηρύξει μετά λόγου γνώσεως ότι είμαι ξεκάθαρα εναντίον των εξορυκτικών και μεταλλευτικών δραστηριοτήτων στο νομό Κιλκίς. Έχω λοιπόν ξεπεράσει το στάδιο του σκεπτικισμού και είμαι σαφώς στο στάδιο της αντίθεσης.

Δεν είμαι κιλκισιώτης και άρα υπολείπομαι εξ αυτού έναντι του κ. Τσαμαντουρίδη στο να εκφέρω γνώμη επί του θέματος. Με την ιδιότητα του καθηγητή του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ εν τούτοις έχω στη διάρκεια πολλών ετών, ήδη από τη δεκαετία του 1980, αναθέσει και έχουν υπό την επίβλεψή μου περατωθεί τρείς διδακτορικές διατριβές που αφορούν γεωλογικά θέματα του νομού Κιλκίς. Έχω λοιπόν δουλέψει στο νομό Κιλκίς και είμαι γνώστης της τοπικής γεωλογίας, τουλάχιστον τόσο, όσο και ο κ. Τσαμαντουρίδης, δεν είμαι εν πάσει περιπτώσει άσχετος και μπορώ να ισχυριστώ πως αγαπώ αυτόν τον τόπο και νοιάζομαι για το μέλλον και την προκοπή του.

Γράφει στο άρθρο του ο κ. Τσαμαντουρίδης:

«Το Κιλκίς παρουσιάζει 181 εμφανίσεις και κοιτάσματα από τα οποία 81 απαντούν στην περιοχή των Κρουσίων. Από αυτά τίποτε δεν είναι αξιοποιήσιμο μιας και οι κάτοικοι των ορεινών αυτών περιοχών του ακριτικού νομού μας αναγκαστικά πήραν το δρόμο της εξωτερικής και εσωτερικής μετανάστευσης».

Ο κ. Τσαμαντουρίδης με την πρότασή του αυτή εκφράζει σαφώς την προσωπική του εκτίμηση για το μη αξιοποιήσιμο των κοιτασμάτων στην περιοχή των Κρουσίων, και αυτό βέβαια παρά την εσωτερική και εξωτερική μετανάστευση, που κανονικά διευκολύνουν την «αξιοποίηση», λόγω της μειωμένης αντίδρασης του αραιωμένου εντόπιου πληθυσμού και της ερήμωσης του τόπου.

Γράφει ακόμα:

«Βασικά η εκμετάλλευση στις παραπάνω περιοχές αφορά σε χαλκούχα κοιτάσματα, μικτά θειούχα, μολυβδαίνιο και τέλος χρυσό, αν υπάρχει.»

Χρυσό λοιπόν, «αν υπάρχει», γράφει ο κ. Τσαμαντουρίδης, κιλκισιώτης γεωλόγος – μεταλλειολόγος και επι μακρον στέλεχος του ΙΓΜΕ, με πολυετείς έρευνες στο νομό Κιλκίς, κρατώντας, σοφά κατά τη γνώμη μου, απόσταση ασφαλείας από τις ασυγκράτητες εκτιμήσεις για μεγάλες ποσότητες χρυσού στην περιοχή, όπως έχουν υποστηρίξει άλλοι, πρώην προϊστάμενοί του στο ΙΓΜΕ και πλήθος άσχετων δημοσιογραφούντων.

Στη συνέχεια ο αγαπητός συνάδελφος αναφέρεται σε «ειδήμονες της επιστήμης» που μέσω του τύπου και των ηλεκτρονικών ΜΜΕ ισχυρίζονται, όπως λέει , ότι «με την αξιοποίηση των μεταλλευτικών περιοχών της χώρας, και εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων θα μπορέσει αυτή η μέχρι πρότινος  «Ψωροκώσταινα» να βγεί από την ύφεση που μαστίζει το λαό μας και να περάσει στην ανάπτυξη, που αποτελεί ελπίδα και όνειρο του καταπιεζόμενου λαού μας.».

Κατ’ αρχήν, μέχρι πρό τινος η χώρα μας δεν ήταν Ψωροκώσταινα. Τέτοια κατέληξε να γίνει, ή μάλλον της επιβλήθηκε να γίνει, πρόσφατα. Δεν είναι τυχαίο δε ότι παράλληλα με την «Ψωροκωσταινοποίηση» άρχισε και η προπαγάνδα για την «αξιοποίηση» -εγώ λέω ξεπούλημα- του δημόσιου πλούτου (πρώτα οδηγείς κάποιον σε χρεοκοπία και μετά του παίρνεις και τα σώβρακα). Όσο για τις ελπίδες και τα όνειρα του πράγματι καταπιεζόμενου λαού μας, αυτά δε νομίζω να συμπίπτουν με τις επιδιώξεις των ξένων που λιγουρεύονται, και θ’ αρπάξουν αν δεν υπάρξει αντίσταση, κάθε τι σ’ αυτήν τη χώρα που έχει κάποια αξία.

Γράφει ακόμα ο κ. Τσαμαντουρίδης:

«Όσον αφορά δε τις συνέπειες στο περιβάλλον από την εκμετάλλευση των κοιτασμάτων, ας επισκευθεί κάποιος το κοίτασμα Σκρα, που είναι «γυμνό» στην κορυφή από 410 μέχρι 805 μ. Άλλωστε κατά τους επιστήμονες που ασχολούνται με τα μεταλλεία η εκμετάλλευση θα γίνει υπόγεια, καθώς επίσης και στο Μαυρόδενδρο.».

Εδώ, αν κατάλαβα καλά το επιχείρημα, ο κ. Τσαμαντουρίδης φαίνεται να θεωρεί περιβαλλοντικά αδιάφορο το καταφάγωμα (εξαφάνιση) του βουνού στο Σκρά από 410 μέχρι 805 μ υψόμετρο -ανατριχιαστικό αν το σκεφθεί κανείς-, επειδή το βουνό εκεί είναι λέει γυμνό! Όσο για το κατά πόσο η εκμετάλλευση θα γίνει υπόγεια στο Σκρά και στο Μαυρόδενδρο θα έβαζα μαζί του ευχαρίστως στοίχημα για το αντίθετο. Από πού εξάλλου βγαίνει το αυθαίρετο συμπέρασμα περί υπόγειας εκμετάλλευσης; Ποιοι είναι, με το όνομά τους παρακαλώ, οι «επιστήμονες που ασχολούνται με τα μεταλλεία» (έτσι γενικά και αόριστα) που βεβαιώνουν για κάτι τέτοιο, πριν την συμπλήρωση της έρευνας και την παραχώρηση της όποιας εκμετάλλευσης. Ας βγούν να το υποστηρίξουν και να το στηρίξουν επιστημονικά και οικονομοτεχνικά.

Συνεχίζοντας αναφέρει:

«Στο Γερακαριό και στο Μυλοχώρι οι περιοχές δεν είναι δασικές, υπό την έννοια ότι δεν έχουν δασική κάλυψη. Στην Ποντοκερασιά το μεταλλείο που θα εντοπισθεί βρίσκεται μέσα σε ηφαιστειακή καλδέρα.».

Το ότι οι περιοχές στο Γερακαριό και το Μηλοχώρι δεν είναι δασικές δεν σημαίνει ότι θα μείνουν περιβαλλοντικά αλώβητες αν υπάρξει εκεί εξορυκτική δράση. Η λοφώδης, εν μέρει δασωμένη και εν μέρει καλλιεργούμενη έκταση μεταξύ Ευκαρπίας, Γερακαριού, Δίβουνου, Βάθης και Μηλοχωρίου συνιστά ένα τοπίο ιδιαίτερου κάλους, που θα πληγεί ανεπανόρθωτα από εξορυκτικές και μεταλλευτικές δραστηριότητες. Δεν γνωρίζω ακριβώς το λόγο που το Γερακαριό ονομάστηκε έτσι, είναι όμως αξιοσημείωτη η στην γύρο περιοχή παρουσία ενός υγιούς, ευάριθμου πληθυσμού γερακιών και αετών. Και μόνο αυτό το γεγονός καθιστά την περιοχή άξια ιδιαίτερης προστασίας και πόλο έλξης παρατηρητών της άγριας ορνιθοπανίδας.

Δεν κατάλαβα επίσης ποια περιβαλλοντική διευκόλυνση συνιστά ο ισχυρισμός ότι στην Ποντοκερασιά το μεταλλείο που «θα εντοπισθεί» (προσέξτε, θα εντοπισθεί, δεν έχει δηλαδή ακόμα εντοπισθεί) θα βρίσκεται μέσα σε ηφαιστειακή καλδέρα. Δεν ξέρω αν αυτό που λέει ο κ. Τσαμαντουρίδης ισχύει, η δική μου εντύπωση πάντως είναι διαφορετική, δεδομένου ότι εκεί τα πετρώματα στόχοι βρίσκονται στην κορυφή λόφων, αλλά τι έχει αυτό το ακαδημαϊκό θέμα να κάνει με τη σωρεία των περιβαλλοντικών προβλημάτων που θα δημιουργηθούν με μια επιχειρούμενη μεγάλης κλίμακας εξόρυξη στην Ποντοκερασιά; Και βέβαια, κανένας λόγος δεν γίνεται για τη Βάθη, όπου τα μεταλλοφόρα πετρώματα καταλαμβάνουν τη λοφώδη έκταση ακριβώς σε επαφή με τις παρυφές του χωριού. Συμβιβάζεται κατοίκηση στη Βάθη με συνεχή χρήση εκρηκτικών και θηριωδών σκαπτικών και μεταφορικών μηχανημάτων στις παρυφές ακριβώς του χωριού;

Με αφοπλιστική ειλικρίνεια ομολογεί ο κ. Τσαμαντουρίδης:

«Κύριοι, υπάρχουν μεταλλεία στον κόσμο που να μην ρυπαίνουν; Όχι, όλα τα μεταλλεία ρυπαίνουν. Αλλά σύμφωνα με τη νομοθεσία πρέπει να βρούμε τρόπους ελαχιστοποίησης της ρύπανσης με εφαρμογή των νόμων. Και ξέρετε, ο νόμος που το παλιό ΥΠΕΧΩΔΕ θέσπισε το 1977 με συνταγματικό νόμο περιόρισε σημαντικά τη ρύπανση.».

Αν «σύμφωνα με τη νομοθεσία θα πρέπει να βρούμε τρόπους ελαχιστοποίησης της ρύπανσης με εφαρμογή των νόμων», ζήτω που καήκαμε. Ας λύσουμε πρώτα τα προβλήματα ρύπανσης από τις άπειρες ανεξέλεγκτες απλές χωματερές στον τόπο μας, που σύμφωνα με την υφιστάμενη νομοθεσία δεν έπρεπε να υπάρχουν, και βλέπουμε μετά για τις πολύ χειρότερες μεταλλευτικές χαβούζες. Όσο για τον περιορισμό της ρύπανσης μετά τη θέσπιση του νόμου του 1977, μακάρι να ήταν έτσι. Όποιος ψάξει στο διαδίκτυο θα βρεί πληθώρα περιπτώσεων ανεξέλεγκτης μεταλλευτικής ρύπανσης και μετά το 1977.

Ο κ. Τσαμαντουρίδης αναφερόμενος στη ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα γράφει:

« Μιλάτε για ρύπανση του υδροφόρου ορίζοντα. Η περιοχή Κρουσίων έχει πετρώματα που γεωλογικώς θεωρούνται έχοντα μεγάλη αδιαπερατότητα, και μόνο κατά την πλημυρίδα παρουσιάζεται ρέον ύδωρ. Και όμως, η εκμετάλλευση που θα γίνεται υπογείως θα βρίσκεται κάτω από το επίπεδο του ρέοντος νερού στα ανώτερα ρεύματα και στον ποταμό Γαλλικό.».

Έχω τις εξής ενστάσεις επ’ αυτών: Η μικρή κατά τον κ. Τσαμαντουρίδη διαπερατότητα των πετρωμάτων που συγκροτούν τον όγκο των Κρουσίων θα ίσχυε αν η μάζα των πετρωμάτων αυτών ήταν ανεξαλλοίωτη και συμπαγής. Στην πραγματικότητα, τα κατ’ εξοχήν μεταμορφωμένα πετρώματα των Κρουσίων είναι ως επι το πλείστον εξαλλοιωμένα μέχρι μεγάλου βάθους και διελαύνονται από πυκνότατο δίκτυο ασυνεχειών, ρηγμάτων και κατακλάσεων. Είναι λοιπόν σαφέστατα μακροδιαπερατά και αυτός είναι εξάλλου ο λόγος που γεωτρήσεις στη μάζα των Κρουσίων παρέχουν νερό, και μάλιστα άριστης ποιότητας. Δεν καταλαβαίνω βέβαια την επαναλαμβανόμενη και εδώ βεβαιότητα του κ. Τσαμαντουρίδη ότι η εκμετάλλευση στην περιοχή των Κρουσίων θα γίνεται υπογείως. Πού στηρίζει αλήθεια τη βεβαιότητά του αυτή δεν μας αποκαλύπτει. Εξάλλου, ο ίδιος αναιρεί αμέσως στη συνέχεια αυτόν τον ισχυρισμό του όταν γράφει: «Σημειώνουμε δε ότι η υπαίθρια εκμετάλλευση και οι τυχόν εκσκαφές θα φθάσουν μέχρι το βάθος των 45 μέτρων (σύμφωνα με οικονομοτεχνική μελέτη).». Είναι σαφές ότι σύμφωνα και με την -άγνωστο ποια- οικονομοτεχνική μελέτη που επικαλείται ο κ. Τσαμαντουρίδης η εκμετάλλευση θα είναι επιφανειακή.

Κατά τον κ. Τσαμαντουρίδη: «Από τα μεταλλοφόρα τμήματα μόνο το ένα τρίτο θα είναι «στείρα» το οποίο θα επιχωματώσει πάλι τις εκσκαφές….». Εκτός από το ότι η εκτίμηση περί του ενός τρίτου είναι αυθαίρετη και δεν μπορεί να έχει γενική ισχύ, το ένα τρίτο βέβαια δε φτάνει για την επιχωμάτωση και επαναφορά στην πρότερη κατάσταση· λείπουν τα δύο τρίτα, και επιπλέον, ακόμα και αυτό το, έστω, ένα τρίτο δεν θα είναι όπως ήταν πριν, αλλά ποτισμένο με κατάλοιπα εκρηκτικών, ίσως και με κατάλοιπα χημικής επεξεργασίας, ένα υλικό στείρο όχι μόνο από μεταλλευτική άποψη, αλλά και εντελώς άχρηστο ως υπόβαθρο μιας μελλοντικής βιολογικής ανάταξης (αναδάσωσης).

Σε ό,τι αφορά το οικονομικό σκέλος της «ανάπτυξης», της έκδοσης «άδειας περιβαλλοντικών όρων», της «άδειας παρεμβάσεως του Δασαρχείου» και τις «εγγυητικές επιταγές», η πρακτική που ακολουθείται γενικά από τις μεταλλευτικές εταιρίες είναι η καταστρατήγηση, χωρίς καμιά επίπτωση, κάθε όρου που είχε αρχικά συμφωνηθεί ως προϋπόθεση για την αδειοδότηση και έναρξη της εκμετάλλευσης. Τα παραδείγματα πολλά.. Δέστε π.χ. τι έγινε με την TVX στη Χαλκιδική και σε ποια παλιά παπούτσια θα γραφτεί η αρνητική γνωμάτευση του Δασαρχείου Γουμένισσας για τις εξορύξεις στο Πάϊκο, αν ο κόσμος δεν ξεσηκωθεί σύσσωμος να την υποστηρίξει. Ας μας αναφερθεί δε μια περίπτωση όπου κάποια χρηματική εγγύηση ήταν επαρκής και χρησιμοποιήθηκε για μια έστω και μερική περιβαλλοντική αποκατάσταση οπουδήποτε στην Ελλάδα.

Δεν είναι δυνατό ο κ. Τσαμαντουρίδης να συγκρίνει τις περιπτώσεις των υφιστάμενων λατομείων του Σκρα, Βαφειοχωρίου και Πευκοδάσους με τον Αρμαγεδώνα μιας σχεδόν ολοκληρωτικής εξορυκτικής και μεταλλευτικής επέμβασης στο νομό Κιλκίς. Οι κλίμακες είναι εντελώς διαφορετικές, τόσο από άποψη περιβαλλοντικής καταστροφής, όσο και από άποψη οικονομικών συσχετισμών. Στην περίπτωση αυτή, όπως και σε πολλές άλλες στη χώρα μας, ισχύει ο παράλογος κανόνας του αντιστρόφου οικονομικού δημόσιου οφέλους: Όσο μεγαλύτερος είσαι (ως οικονομικός παράγοντας) τόσο λιγότερα καταφέρνει να πάρει από εσένα το κράτος. Τι σχέση μπορεί να έχουν οι μικρές επιχειρήσεις που εκμεταλλεύονται τα παραπάνω λατομεία με τους παγκόσμιους οικονομικούς κολοσσούς που έρχονται στις σημερινές συνθήκες κρίσης να αρπάξουν τον πλούτο του τόπου μας. Αυτοί οι τελευταίοι θα έρθουν μόνο για να πάρουν. Εκείνο που θα αφήσουν θα είναι τα λαδώματα που θα τους εξασφαλίσουν μια γρήγορη, εύκολη και προπαντός στο ύψιστο κερδοφόρα «μπίζνα», και βέβαια θα αφήσουν επίσης για εμάς όλους να συμμαζέψουμε το ασυμμάζευτο περιβαλλοντικό χάος που θα κληρονομήσουμε, όταν θα μας έχουν ξεκοκαλίσει και θα φύγουν, βράδυ κατά προτίμηση. Έτσι γίνονταν και γίνεται παντού και πάντα, σε όλον τον κόσμο. Το Κιλκίς δεν πρόκειται να αποτελέσει την πρώτη και μοναδική εξαίρεση

Και κάτι ακόμα για τα μεταλλευτικά δικαιώματα (royalties) που θα μπορούσε το Δημόσιο να απαιτήσει από τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στη χώρα μας. Το ΥΠΕΚΑ συνεχώς αναγγέλλει τη μέλλουσα νομοθετική καθιέρωσή τους, την ίδια στιγμή που φαίνεται να κάνει ό,τι μπορεί για την επιτάχυνση των διαδικασιών ανάθεσης της εκμετάλλευσης όσων κοιτασμάτων απέμειναν, πριν τη νομική καθιέρωση τέτοιων δικαιωμάτων. Γιατί το κάνει αυτό;

Κατά τον κ. Τσαμαντουρίδη: «Το κοινωνικό οικονομικό όφελος που θα προκύψει από την εκμετάλλευση ενός μεταλλείου ανά βάρδια είναι ότι θα απασχοληθούν 37 εργαζόμενοι και εάν υπολογίσει κανείς τρεις βάρδιες x37 = 111 απασχολούμενοι, άρα κάθε εργαζόμενος με τετραμελή οικογένεια 111x4 = 444 ψυχές θα έχουν ένα κομμάτι ψωμί σ’ αυτό το απερημωμένο ακριτικό Κιλκίς».

Δεν θα σχολιάσω τα αυθαίρετα αριθμητικά στοιχεία που παρατίθενται (όπως ότι σε κάθε μεταλλείο θα απασχολούνται 37 ακριβώς εργαζόμενοι ανά βάρδια –από πού προκύπτει αυτό άραγε;), αλλά θα παρατηρήσω πως αλίμονο αν η προοπτική για το μέλλον του «χρυσοφόρου Κιλκίς» περιορίζονται στο ότι οι όσες ψυχές θα μείνουν εδώ θα έχουν μόνο ένα κομμάτι ψωμί. Γιορτάζοντας του χρόνου τα εκατοντάχρονα της απελευθέρωσης του Κιλκίς, ας αναρωτηθούμε αν αυτή θα είναι η ανταμοιβή για τα ποτάμια αίματος που χύθηκαν στον τόπο ετούτο. Δεν υπάρχουν άλλες πιο σύγχρονες, αξιοπρεπείς και προσοδοφόρες λύσεις που δεν καταστρέφουν το περιβάλλον; Θα συνηγορήσουμε ώστε ο τόπος να ερημωθεί κυριολεκτικά λόγω της εξορυκτικής και μεταλλευτικής δράσης ή θα παλέψουμε να γίνει ο τόπος πόλος έλξης για αξιοπρεπή, ποιοτική κατοίκηση και απασχόληση; Οι σημερινές τάσεις φυγής από τις μεγάλες πόλεις και αναζήτησης εναλλακτικών ποιοτικών απασχολήσεων στην επαρχία είναι μια μοναδική ευκαιρία για την ανάπτυξη και την αλλαγή της εικόνας εγκατάλειψης στο νομό, και ιδιαίτερα στο δήμο του Κιλκίς.

Βέβαια, η καταλήστευση και καταστροφή ενός τόπου μπορεί να θεωρηθεί ως «ανάπτυξη» για έναν άλλο τόπο, αν τα όποια κέρδη προκύπτουν από την καταλήστευση του πρώτου διοχετεύονται στον μακρινό δεύτερο. Έτσι λοιπόν, η θυσία του ακριτικού Κιλκίς (και της Χαλκιδικής και της Θράκης) στο βωμό της ανάπτυξης του αμαρτωλού λεκανοπεδίου, μπορεί να θεωρηθεί για τους εκεί κατοικούντες ως αναπτυξιακή προοπτική. Δε θέλω να εγείρω τοπικιστικά αισθήματα, αλλά γιατί βάλανε στόχο οι αρμόδιοι του ΥΠΕΚΑ και οι φωστήρες του πρώην ΙΓΜΕ (δεν αναφέρομαι στον φίλτατο συνάδελφο Τσαμαντουρίδη, αλλά στους πρώην προϊσταμένους του) μόνο τις γρανιτικές εμφανίσεις στη βόρεια Ελλάδα; Δεν άκουσα να γίνεται λόγος για δυνατότητες σύγχρονης εξορυκτικής και μεταλλευτικής δραστηριότητες στο Σούνιο, τη Μύκονο, τη Νάξο, την Ικαρία, όπου υπάρχουν παρόμοιες εμφανίσεις με αυτές που έχουν στοχοποιηθεί στη βόρεια Ελλάδα. Μήπως εδώ θεωρείται ότι είναι η πίσω αυλή όπου μαζεύονται τα άχρηστα απορρίμματα του οικοπέδου Ελλάδα, ενώ εκεί έχουν τις παραθεριστικές τους κατοικίες πολλοί από τους ένθερμους υποστηρικτές της μεταλλευτικής «αξιοποίησης» της βόρειας Ελλάδας;

Ανήκω σε μια διαφορετική οικογένεια γεωλόγων από εκείνη του συνάδελφου Τσαμαντουρίδη, και κυρίως των πρώην προϊσταμένων του στο ΙΓΜΕ. Εκείνοι θεωρούν ως αποκλειστική δουλειά και σκοπό του γεωλόγου την αναζήτηση ορυκτών πόρων και την με κάθε θυσία εκμετάλλευσή τους. Αυτή είναι μια εντελώς μη αειφορική (μη βιώσιμη) εκμετάλλευση, δεδομένου ότι οι ορυκτοί πόροι είναι γρήγορα εξαντλήσιμοι και μη ανανεώσιμοι. Εγώ, και κάποιοι άλλοι σαν και εμένα, θεωρούμε ότι πολύ σημαντικότερη δουλειά του γεωλόγου είναι να προστατέψει και διατηρήσει στο διηνεκές τα χαρακτηριστικά του γεωλογικού υπόβαθρου μιας περιοχής και να εξασφαλίσει ότι αυτό θα τροφοδοτεί αειφορικά τις πηγές νερού, την αδιατάρακτη επιβίωση της τοπικής πανίδας και χλωρίδας, τη δασοκάλυψη, τις γεωργικές και κτηνοτροφικές απασχολήσεις, την αισθητική απόλαυση, τον τουρισμό και την ποιοτική κατοίκηση. Αυτά είναι που εξασφαλίζουν τη βιώσιμη ανάπτυξη ενός τόπου. Χωρίς αυτά ένας τόπος είναι καταδικασμένος, όσο χρυσό και αν παράγει.

Σαράντης Δημητριάδης.

Ομότιμος καθηγητής, Τμήμα Γεωλογίας, ΑΠΘ.

Ψήφισμα του Συλλόγου Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης Παιονίας

                                                                Ψηφισμα για τα μεταλλεια

 Το Δ.Σ. του Συλλόγου εκπαιδευτικών πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης Παιονίας εγκρίνει το παρακάτω ψήφισμα της συντονιστικής επιτροπής αγώνα ενάντια στα μεταλλεία Πάικου και καλεί όλους τους εκπαιδευτικούς της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης νομού Κιλκίς να αντιδράσουν σθεναρά και με όποιο πρόσφορο μέσο για να αποτραπεί η καταστροφή των ορεινών όγκων Κρουσίων και Πάικου.
Οι ενημερώσεις από διακεκριμένους καθηγητές με επιστημονικά στοιχεία που δεν χρήζουν αμφισβήτησης, είναι καταπέλτης για τους υποστηρικτές της μεταλλειοποίησης του τόπου μας.
Και μόνο το γεγονός ότι δεν ζητείται άδεια από τις τοπικές κοινωνίες και την τοπική αυτοδιοίκηση και εκπορεύονται όλες οι ενέργειες από το κεντρικό κράτος με εφαρμογή αποικιοκρατικών νόμων, χωρίς ουσιαστικά να μπορεί κανείς να αρνηθεί ή να αντιδράσει, αποτελεί ύποπτη και αδιαφανή διαδικασία που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τις αρχές της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Ο Σύλλογος ΕΠΕ Παιονίας καλεί όλους τους φορείς και κυρίως την τοπική και περιφερειακή αυτοδιοίκηση σε συνεργασία με τους τοπικούς βουλευτές, τις Μητροπόλεις και τους συλλόγους του νομού Κιλκίς να δράσουν άμεσα προς κάθε κατεύθυνση πριν να είναι αργά. Είμαστε όλοι υπόλογοι για το μέλλον των παιδιών μας.

«Εμάς μας ρώτησαν; Τι δημοκρατία είναι αυτή; Είπε μια μικρή μαθήτρια όταν το έμαθε, με αφοπλιστικό τρόπο. Ποιος θα της απαντήσει υπεύθυνα;

Για το Δ.Σ.
Ο Πρόεδρος
Χρήστος Σαμαράς

—————————————————————————————

 Ψήφισμα της Συντονιστικής Επιτροπής Αγώνα Ενάντια στα Μεταλλεία Πάικου

Ψήφισμα

Το Πάικο αποτελεί για μας πηγή ζωής και πλούτου, πηγή παραγωγής πολιτισμού και ιστορίας, πηγή έμπνευσης για δημιουργία. Είναι πλούσιο σε χλωρίδα και πανίδα και υπάρχουν καταφύγια άγριων ζώων, που η επιβίωση τους εξαρτάται άμεσα από το βουνό αυτό.
Οι κλιματολογικές και εδαφολογικές συνθήκες προσφέρουν ήδη δυνατότητες μοναδικές για αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή (βιολογική καλλιέργεια-κτηνοτροφία), για μελισσοκομία και υλοτομία, οικοτουρισμό και μεταποίηση τοπικά παραγόμενων προϊόντων.
Η φυσική ομορφιά με τα πλούσια δάση, με τα ποτάμια, με τις λίμνες, τους καταρράκτες, τα φαράγγια και τις σπηλιές, τη βατότητα του βουνού, τα πολλά όμορφα χωριά από τα οποία το καθένα διακρίνεται για τη μοναδικότητα του και τη φιλοξενία των κατοίκων τους. Οι εκδηλώσεις
πολιτιστικού, θρησκευτικού, κοινωνικού, αλλά και οικονομικού περιεχομένου προκαλούν τον
επισκέπτη για το επόμενο ταξίδι στο Πάικο.
Αρνούμαστε κάθε δραστηριότητα που απειλεί να αφανίσει το πανέμορφο όρος Πάικο και θα έχει καταστροφικές επιπτώσεις για την ευρύτερη περιοχή μέχρι και τον Θερμαϊκό κόλπο δια μέσου του ποταμού Αξιού.
Λέμε όχι στα μεταλλεία, όχι στην εξόρυξη χαλκού, χρυσού και κάθε άλλου μεταλλεύματος με τις καταστροφικές και μη αναστρέψιμες συνέπειες:

1. Όξινη απορροή
2. Τόνους τοξικών αποβλήτων
3. Λειψυδρία
4. Μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα
5. Μόλυνση των ποταμών και των πολλών ρεμάτων της περιοχής
6. Παύση κάθε γεωργικής, κτηνοτροφικής, μελισσοκομικής και οικοτουριστικής δραστηριότητας.
Αυτό το έγκλημα δεν θα το επιτρέψουμε να γίνει. Δεν θα αφήσουμε το Πάικο να θυσιαστεί στο βωμό του κέρδους. Οφείλουμε να το προστατέψουμε με κάθε μέσον και να το διαφυλάξουμε για τα παιδιά μας και τις επόμενες γενεές αειφορικά παραγωγικό, πηγή ζωής, ηρεμίας, αισθητικής απόλαυσης. Το Πάικο επιπλέον είναι πηγή υδροδότησης ολόκληρου του Δήμου Παιονίας και όχι μόνο. Επίσης δηλώνουμε ότι συμπαραστεκόμαστε στον κοινό αγώνα κατά των μεταλλείων στα Κρούσια του Δήμου Κιλκίς, και σε όλες τις περιοχές της Βόρειας Ελλάδας.

Επιστολή στους Βουλευτές Ροδόπης-Έβρου από τη “Διανομαρχιακή Επιτροπή κατά του Χρυσού” 27 December, 2011 by antigoldgreece

ΔΙΑΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΡΟΔΟΠΗΣ – ΕΒΡΟΥ
ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΥΣΩΡΥΧΕΙΩΝ
Προς τους βουλευτές Έβρου-Ροδόπης:
1) κ. Ντόλιο Γεώργιο
2) κ. Ρενταρή Όλγα
3) κ. Τσιαούση Ελένη
4) κ. Δερμεντζόπουλο Αλέξανδρο
5) κ. Χατζηοσμάν Αχμέτ
6) κ. Πεταλωτή Γεώργιο
7) κ. Στυλιανίδη Ευρυπίδη
Η πρόθεση των πολυεθνικών εταιρειών χρυσού, που πρωτοεκδηλώθηκε πριν από 14 χρόνια για εγκατάσταση μεταλλείων στην Ροδόπη και τον Έβρο, προκάλεσε την ανάπτυξη ενός μαζικού κοινωνικού κινήματος αντίστασης για τη διασφάλιση της δημόσιας υγείας, καθώς και για οικονομικούς και περιβαλλοντικούς λόγους.
Για τα μεταλλεία χρυσού στην Θράκη πραγματοποιήθηκαν συνέδρια και δημόσιες ανοικτές εκδηλώσεις στις οποίες συμμετείχαν και οι εταιρείες χρυσού, όπου διατυπώθηκαν οι επιστημονικές απόψεις και των δυο πλευρών. Οι τοπικές κοινωνίες έχουν διαμορφώσει άποψη και είναι κάθετα αντίθετες στην λειτουργία των χρυσωρυχείων. Αυτό έχει εκφραστεί επανειλημμένα μέσα από τις εκλεγμένες τοπικές αρχές (Περιφερειακό και Δημοτικά Συμβούλια), αλλά και από τη συντριπτική πλειοψηφία των επιστημονικών, επαγγελματικών και κοινωνικών φορέων και συλλόγων της περιοχής.
Έναντι αυτής της δυναμικής, και με τη χρήση έντονης προπαγάνδας, επιχειρείται σήμερα από τα χρυσωρυχεία και τα φερέφωνά τους ένας νέος κύκλος διαλόγου με την κοινωνία. Ο χωρίς λόγο διάλογος προωθείται από την εταιρεία χρυσού επειδή έχει αποτύχει στην επικοινωνιακή της τακτική και είναι απομονωμένη από την κοινωνία. Όμως είναι γνωστό ότι δεν έχει αλλάξει τίποτα απολύτως στα δεδομένα και η τοπική κοινωνία είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμη να αντιδράσει δυναμικά.
Απέναντι σε αυτή την προσπάθεια των χρυσοθηρών, θεωρούμε ότι οι βουλευτές Έβρου – Ροδόπης έχουν ένα και μόνο χρέος απέναντι στην τοπική κοινωνία. Να απαιτήσουν, ως κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι μας, από τον Υπουργό Περιβάλλοντος Γ. Παπακωνσταντίνου και τον Υφυπουργό Γ. Μανιάτη να απορρίψουν την αδειοδότηση της λειτουργίας των χρυσωρυχείων, τώρα.
Αυτό έπραξαν στις 16 Δεκεμβρίου οι δεκαοκτώ αιρετοί εκπρόσωποι της τοπικής αυτοδιοίκησης (Περιφερειάρχης και δεκαεπτά Δήμαρχοι της Περιφέρειας) με κοινό κείμενο τους στον Υπουργό και Υφυπουργό, όπου αντιτάσσονται στην λειτουργία των μεταλλείων και ζητούν τον σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες.
Σήμερα, οφείλετε και εσείς οι βουλευτές Έβρου – Ροδόπης να πράξετε το αντίστοιχο.
Για περίπου 80 θέσεις πρόσκαιρης εργασίας, δεν θα επιτρέψουμε την καταστροφή της υγείας και του τόπου μας!
Αλεξ/πολη – Κομοτηνή, 26 Δεκεμβρίου 2011
Με κοινή επιστολή τους στον Υπουργό ΥΠΕΚΑ, κ. Γιώργο Παπακωνσταντίνου, και τον Υφυπουργό, κ. Γιάννη Μανιάτη, οι Δήμαρχοι της περιφέρειας Αν. Μακεδονίας & Θράκης, ως μια γροθιά, τίθενται ενάντια στην επένδυση των χρυσωρυχείων στο Πέραμα του Δήμου Αλεξανδρούπολης.
Αναλυτικά η επιστολή έχει ως εξής:
«Εμείς οι Δήμαρχοι της περιφέρειας Αν. Μακεδονίας & Θράκης συνήλθαμε σήμερα 16-12-2011 και αποφασίσαμε να αντιταχθούμε στην επένδυση χρυσορυχείων στο Δήμο Αλεξ/πολης, καθότι πλήττει την υγεία, τη ζωή, το περιβάλλον και την αειφορία – βιωσιμότητα της περιοχής.
Ταυτόχρονα σβήνει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης και προοπτικής, αφού προσβάλλεται ο πρωτογενής τομέας, καθώς επίσης η θάλασσα, η αλιεία, ο τουρισμός και επέρχεται μια γενική απαξίωση της περιοχής.
Η οικονομική προοπτική της επένδυσης με την δημιουργία λίγων θέσεων εργασίας και καμία άλλη ανταποδοτικότητα στην τοπική κοινωνία, στο Δήμο και στην κεντρική πολιτεία καθίσταται μηδαμινή.
Η μόνη ωφέλεια προκύπτει για την Καναδική εταιρία, που ως χρυσοθήρες θα πάρουν από τη γη μας 380 τόνους χρυσού σε επτά (7) έτη και θα μας αφήσουν δεξαμενές τελμάτων με κυάνιο, βλαπτικές και θανατηφόρες ενώσεις και γενικά την περιοχή μας κρανίου τόπο.
Ζητάμε την απόρριψη της επένδυσης και τον σεβασμό στις τοπικές κοινωνίες που εκφράστηκαν πολλές φορές ομόφωνα αρνητικά στο περιφερειακό και στα δημοτικά συμβούλια Αλεξανδρούπολης, Κομοτηνής και Σαπών.»
Οι Υπογράφοντες:

ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗΣ ΑΡΗΣ
ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΡΧΗΣ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ – ΘΡΑΚΗΣ
ΛΑΜΠΑΚΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΗΣ
ΠΑΤΣΟΥΡΙΔΗΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΙΔΥΜΟΤΕΙΧΟΥ
ΜΟΥΖΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΟΡΕΣΤΙΑΔΑΣ
ΠΟΥΛΙΛΙΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΟΥΦΛΙΟΥ
ΜΑΥΡΙΔΗΣ ΜΕΛΕΤΗΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ Κ. ΝΕΥΡΟΚΟΠΙΟΥ
ΚΑΜΠΟΥΡΗΣ ΒΑΣΙΛΗΣ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΝΕΣΤΟΥ
ΙΩΑΝΝΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΣΑΠΩΝ – ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ
ΣΕΡΙΦ ΙΜΠΡΑΗΜ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΑΡΡΙΑΝΩΝ
ΜΟΛΛΑ ΙΣΑ ΡΙΤΣΒΑΝ
ΑΝΤΙΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
ΚΑΔΗ ΙΣΜΕΤ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΙΑΣΜΟΥ
ΤΣΟΥΚΑΛ ΜΟΥΣΤΑΦΑ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΜΥΚΗΣ
ΛΥΣΣΕΛΗΣ ΑΓΓΕΛΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΡΟΣΟΤΣΑΝΗΣ
ΧΑΤΖΗΛΑΖΑΡΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΙΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΟΞΑΤΟΥ
ΚΑΓΑΟΓΛΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΠΑΡΑΝΕΣΤΙΟΥ
ΧΑΡΑΚΙΔΗΣ ΚΥΡΙΑΚΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΔΡΑΜΑΣ
ΣΙΜΙΤΣΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΚΑΒΑΛΑΣ
ΧΑΤΖΗΕΜΜΑΝΟΥΗΛ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ
ΔΗΜΑΡΧΟΣ ΘΑΣΟΥ

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΗΝ ΚΑΡΠΗ

ΔΩΔΕΚΑ ΧΩΡΙΑ ΤΟΥ ΚΙΛΚΙΣ ΣΤΟ ΜΕΤΑΛΛΕΥΤΙΚΟ ΜΑΝΤΡΙ

Εικόνα: φωτοτυπία από τη μελέτη του Ν.Γ.ΜΕΛΙΔΩΝΗ “Το τόξον των νεοηφαιστειακών πετρωμάτων Στρυμονικού – Μεταμορφώσεως (κεντρική Μακεδονία)”- Ινστιτούτον Γεωλογίας και Ερευνών Υπεδάφους. Μεταλλευτικαί έρευναι, αρ.5. 1972.
Η εικόνα δείχνει καθαρά ότι το κοίτασμα πορφύρη (“ηφαιστίτη”) της Βάθης, η εκμετάλλευση του οποίου – μαζί με την ευρύτερη περιοχή έκτασης 91.000 στρεμμάτων – μόλις προκηρύχθηκε από το ΥΠΕΚΑ, βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα σπίτια του χωριού!

Άρθρο του κ. Σαράντη Δημητριάδη, ομότιμου καθηγητή γεωλογίας Α.Π.Θ.

Δώδεκα χωριά του Κιλκίς στο μεταλλευτικό μαντρί

Ήδη τρέχει ο χρόνος υποβολής προτάσεων στον ανοικτό πλειοδοτικό διαγωνισμό που το ΥΠΕΚΑ προκήρυξε για τη μίσθωση του Δημόσιου Μεταλλευτικού χώρου «που περιλαμβάνεται στις περιοχές Μεταξοχωρίου, Βάθης, Γερακαριού, Φύσκας, Κεντρικού, Μυλοχωρίου και Αντιγόνειας». Την προκήρυξη συνοδεύει χάρτης με περιγραμμένη την προς μίσθωση υποψήφια για μεταλλευτική δράση έκταση, όπου φαίνεται η ένταξη δώδεκα χωριών του νομού Κιλκίς εντός της έκτασης αυτής (Μεταξοχώρι, Γερακαριό, Μυλοχώρι, Αντιγόνεια, Κεντρικό, Άνω Θεοδωράκι, Κάτω Θεοδωράκι, Φύσκα, Σπουργίτης, Δίβουνο, Παλατιανό, Βάθη).
Στο χάρτη αυτόν είναι χαρακτηριστική η προσπάθεια να περικλεισθούν εντός του μεταλλευτικού χώρου όσο γίνεται περισσότερα χωριά της περιοχής, με εξαίρεση μόνο την Ευκαρπία, ίσως θα έλεγε κάποιος κακόπιστος γιατί αυτή είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του νυν Δημάρχου Κιλκίς και της πρέπει ως εκ τούτου μια ειδική μεταχείρηση.
Το περίγραμμα του μεταλλευτικού χώρου λοιπόν καθορίζεται από τη θέση των συνοριακών χωριών που επιλέχθηκαν, ως πάσσαλοι σηματοδότησης, και όχι, όπως θα έπρεπε, από τα χαρακτηρηστικά της γεωλογικής διερεύνησης του πεδίου και τις όποιες τυχόν υπάρχουν επιφανειακές ή από γεωτρήσεις ενδείξεις μεταλλοφορίας. Χαρακτηριστικό μάλιστα είναι το σχεδιαστικό looping στην προσπάθεια εγκόλπωσης εντός του μεταλλευτικού χώρου και του χωριού Αντιγόνεια.
Θα περίμενε κανείς κανονικά, για λόγους μικρότερης αναστάτωσης του τοπικού πληθισμού, να γίνει το αντίθετο, να μείνουν δηλαδή έστω και οριακά έξω τα περισσότερα από τα δώδεκα εν συνόλω χωριά που τώρα μαντρώθηκαν στο μεταλλευτικό χώρο. Ποιόν σκοπό λοιπόν μπορεί να εξυπηρετεί αυτή η προφανής προσπάθεια να μαντρωθούν όσο περισσότερα χωριά ήταν δυνατό μέσα στο μεταλλευτικό χώρο; Iδού κάποιοι προφανείς σε εμένα λόγοι:
1. Η ένταξη ενός χωριού εντός του μεταλλευτικού χώρου περιορίζει κατά πολύ κάθε εμπράγματο δικαίωμα των κατοίκων του χωριού αυτού έναντι του απόλυτα επικρατούντος στο μεταλλευτικό χώρο εμπράγματου δικαιώματος της μεταλλειοκτησίας. Με άμεσο συνεπακόλουθο την με διαδικασίες fast tract ταχεία, μαζική και με εξευτελιστικές αποζημιώσεις διεκπαιραίωση όλων των ομαδικών και μεγάλης κλίμακας αναγκαστικών απαλοτριώσεων που θα προηγηθούν της έναρξης εργασιών στο μεταλλευτικό χώρο.
2. Θα υπάρξει πιθανά τάση εγκατάλειψης των χωριών αυτών από τους κατοίκους τους λόγω της επικείμενης μεταλλευτικής δράσης δίπλα ή κάτω από τα σπίτια τους. Αυτό εξυπηρετεί αφάνταστα τον μελλοντικό μεταλλειοκτήτη ώστε να μείνει μόνος κύριος της περιοχής, ελεύθερος και ανεξέλεγκτος να επεκτείνει χωρίς περιορισμούς το αναπτυξιακό (υποτίθεται) αλλά πλήρως καταστροφικό για το περιβάλλον έργο του.
3. Η πιθανή εγκατάληψη των χωριών αυτών από τους σημερινούς τους κατοίκους και η τυχόν εποίκηση κάποιων από αυτά από εργάτες των μελλοντικών μεταλλείων, αφαιρεί από τις πλάτες του μεταλλειοκτήτη την κοινωνική πίεση και τη διαμαρτυρία για τη δέσμευση μεγάλων ποσοτήτων νερού και τις άλλες μορφές περιβαλλοντικής επιβάρυνσης (αποδάσωση, καταστροφή του αναγλύφου, καταστροφή καλλιεργειών, μόλυνση υπόγειων υδάτων, αέρια ρύπανση, ηχορύπανση, δημιουργία και επέκταση τελμάτων τοξικών αποβλήτων κ.α.)
Το ευτύχημα είναι ότι δώδεκα χωριά, έστω και αραιοκατηκημένα, είναι πολλά. Και αν είναι ανυπότακτα και δεν μπαίνουν εύκολα στο μαντρί, μπορουν να χαλάσουν τα καταστροφικά σχέδια που οι χρυσοθήρες εκμεταλλευτές βάλθηκαν να πραγματοποιήσουν στο ακριτικό Κιλκίς, όπου θεώρησαν ότι θα έχουν τη μικρότερη αντίσταση και θα τους ανοιχτεί τελικά η κερκόπορτα. Οι κάτοικοι των χωριών αυτών, μαζί με τα παιδιά και τα εγγόνια τους που ίσως έφυγαν για το Κιλκίς, τη Θεσσαλονίκη ή την Αθήνα, ας ξανασμίξουν όλοι μαζί και ας αντισταθούν με όλες τους τις δυνάμεις για να ακυρώσουν τα σχέδια αυτά.
Κανένας αγώνας δεν χάνεται παρά εκείνος που δεν γίνεται.
Η μάχη του Κιλκίς τώρα αρχίζει και θα είναι σκληρή, όπως όλες οι μάχες στον τόπο αυτό.
Σαράντης Δημτριάδης.
Ομότιμος καθηγητής,
Τμήμα Γεωλογίας, ΑΠΘ.
Πηγη: antigoldgreece.wordpress.com

ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ ΣΤΗΝ ΕΥΚΑΡΠΙΑ ΣΤΙΣ28/12/2011