Επιδοτήσεις και Μεταλλεία

από  ΚΙΛΚΙΣ24

 

 

 

 

 

του Σαράντη Δημητριάδη

Ομότιμος καθηγητής, Τμήμα Γεωλογίας του ΑΠΘ.

Έχω συναίσθηση οτι δεν μου πέφτει και πολύς λόγος να παρεμβαίνω στα προεκλογικά του Κιλκίς και ήδη ίσως να το παράκανα που το τόλμησα απευθυνόμενος, ευθέως μάλιστα, στον κ. Τσιτουρίδη.Βεβαίως, τα κάποια ερωτήματα που διατύπωσα, βασιζόμενος σε δικά του σχόλια για το θέμα των μεταλλείων, ήταν ρητορικά στην ουσία, μια που δεν περίμενω στ’ αλήθεια οτι θα πάρω κάποια απάντηση. Ο κάθε υποψήφιος έχει τις σκοτούρες του τις μέρες αυτές και αλίμονο αν απαντούσε στον καθένα χωριστά και μάλιστα γραπτά. Ούτε όμως οι ερωτήσεις μου απευθυνόταν στον κ. Τσιτουρίδη μόνο. Απευθυνόταν σε όλους τους υποψήφιους αλλά και στον κάθε σκεπτόμενο κιλκισιώτη πολίτη, ανεξάρτητα από τις πολιτικές του εντάξεις ή προτιμήσεις.

Ο λόγος που επανέρχομαι εδώ είναι για να εντάξω στον περί τα μεταλλεία προβληματισμό και το θέμα των κοινοτικών αγροτοκτηνοτροφικών επιδοτήσεων, για τις οποίες είδα πρόσφατα αναφορά στις ηλεκτρονικές σας σελίδες που παρακολουθώ ανελλειπώς. Τα δυο αυτά σχετίζονται άμεσα και φαντάζομαι και οι υποψήφιοι βουλευτές θα το εξηγούν στα ακροατήριά τους, αλλά ας επιχειρήσω και εγώ εδώ έναν σχολιασμό.

Όλοι γνωρίζουμε οτι από το 2013 «κόβονται» οι κοινοτικές επιδοτήσεις. Αυτό δεν είναι απόλυτα σωστό. Το σωστό είναι οτι αλλάζει ριζικά ο τρόπος με τον οποίο αυτές θα χορηγούνται. Τα προβλεπόμενα κονδύλια του σχετικού κοινοτικού προϋπολογισμού θα είναι για την επταετία 2013-2020 μειωμένα μόνο κατά 4%. Στο εξής όμως οι επιδοτήσεις θα δίνονται με τελείως διαφορετικά κριτήρια. Τα κριτήρια αυτά δεν θα σχετίζονται με τις ποσότητες των παραγόμένων αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων. Θα σχετίζονται κυρίως με την ποιότητα του ευρύτερου περιβάλλοντος παραγωγής. Τα κριτήρια λοιπόν θα είναι οικολογικά. Καμμία ελπίδα επιδότησης δεν θα έχουν αγρότες και κτηνοτρόφοι που θα παράγουν προϊόντα σε μια περιβαλλοντικά υποβαθμισμένη περιοχή. Αυτό επιτάσσει η νέα ΚΑΠ. Μάλιστα, θα προσμετράται κατά πόσο ο κάθε παραγωγός συμβάλλει ο ίδιος με τις δικές του καλλιέργειες ή τις μονάδες εκτροφής του στην καλυτέρευση του περιβάλλοντος παραγωγής και εκτός του κτήματος ή της μονάδας του. Κατά πόσο συμβάλλει δηλαδή στην εξασφάλιση ενός αειφορικού, απόλυτα υγιούς περιβάλλοντος παραγωγής τροφίμων, με σεβασμό στο περιβάλλον και την διατήρηση της εντόπιας πανίδας και χλωρίδας. Η ποιότητα του εδάφους, του νερού και του αέρα στις περιοχές που έχουμε αγροτοκτηνοτροφική παραγωγή αποκτούν έτσι κεφαλαιώδη σημασία. Η καύση του αχύρου, ή πολύ χειρότερα των σκουπιδιών, οι αναξέλεγκτες χωματερές οι παριβαλλοντικά μη προσεγμένες κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις θα αποτελούν αιτίες μη χρηματοδότησης όχι μόνο των υπαιτίων αλλά και όλων εντός του ευρύτερου χώρου που επηρεάζεται από τέτοιες ενέργειες.
Μάλιστα, μεταξύ των κινήτρων που βοηθούν τις επιδοτήσεις συμπεριλαμβάνονται και διακοπές καλλιεργειών για αγρανάπαυση, όπου αυτό κρίνεται απαραίτητο για ανανέωση της εδαφικής γονιμότητας. Ιδιαίτερη δε βαρύτητα δίνεται στη διατήρηση των βοσκοτόπων σε καλή οικολογική κατάσταση και επέκτασή τους όπου είναι δυνατόν.

Τα κριτήρια αυτά που εισάγει η νέα ΚΑΠ είναι σωστά, επειδή εξαναγκάζουν τους παραγωγούς να συμβάλλουν και αυτοί στην καλυτέρευση του περιβάλλοντος παραγωγής, που αντανακλάται στην καλυτέρευση των προϊόνταν διατροφής και στην εξασφάλιση γι’ αυτούς ενός καλύτερου και σταθερότερου εισοδήματος.

Δεν χρειάζεται νομίζω να επιχειρηματολογίσω ιδιαίτερα υποστηρίζοντας πως στον κατα βάση αγροτοκτηνοτροφικό νομό Κιλκίς η νέα ΚΑΠ, αν συνδυαστεί με την επιχειρούμενη μεταλλευτική δράση, θα παράξει αρνητικά αποτελέσματα. Καμία στην περίπτωση αυτή ελπίδα για μελλοντικές επιδοτήσεις σε αγρότες και κτηνοτρόφους. Υπολογίστε τι θα χαθεί για το μέγιστο μέρος των παραγωγών του νομού εξ’ αυτού σε ένα βάθος δεκαετίας ας πούμε, έναντι των ελαχίστων θέσεων εργασίας που υποτίθεται οτι θα «εξασφαλιστούν» από την υλοποίηση της μεταλλευτικής δράσης και των πενιχρών εσόδων που αυτή θα επιφέρει στην τοπική κοινωνία.

Ακόμα και εάν, όπως είπε ο κ. Τσιτουρίδης, το θέμα των μεταλλείων θα είναι μια μελλοντική υπόθεση, που θα τη βρούμε μπροστά μας μετά μια δεκαετία, η προοπτική της θα είναι αρκετή για να αποτρέψει οποιαδήποτε σοβαρή προσπάθεια βελτίωσης των συνθηκών και του περιβάλλοντος παραγωγής αγροτοκτηνοτροφικών προϊόντων, το δε κράτος ασφαλώς δεν θα υποστηρίξει μια τέτοια προσπάθεια, γνωρίζοντας οτι θα αφορά κάτι εφήμερο χωρίς προοπτική.

Η λύση στο πρόβλημα, που δεν είναι πρόβλημα αλλά κάποιοι θέλουν να το κάνουν τέτοιο, είναι μία. Ο αποχαρακτηρισμός της περιοχής των 90 χιλιάδων στρεμμάτων ως χώρου εξορυκτικών και μεταλλευτικών δράσεων. Και η απόδοσή του για αειφορική παραγωγή ποιοτικών προϊόντων διατροφής που θα είναι το πραγματικό χρυσάφι στους δύσκολους καιρούς που έρχονται. Με τα Κρούσια να μένουν ακέραια στον τόπο τους, όπως τα έφτιαξε η φύση και όπως δόθηκαν ως αντάλλαγμα στους εκπατρισμένους πρόσφυγες που τα κατοικούν και τα δουλεύουν.