Η εισήγηση του Μετώπου από την ημερίδα στις 6/3

Όλοι εμείς, όπως κάθε ζωντανό ον, αγωνιζόμαστε για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Για να είμαστε ζωντανοί. Αυτή η βούληση για ζωή, αυτή η επιθυμία να συνεχίζουμε να ευημερούμε, ενεργοποιεί όλα τα εγχειρήματα του ανθρώπου. Την πηγή αυτής της ενόρμησης ας την αναζητήσει ο καθένας όπου επιθυμεί: άλλοι την ονομάζουν θεό, άλλοι γονίδια. Δεν έχει σημασία. Το σημαντικό είναι η ίδια η ύπαρξη αυτής της βούλησης για ζωή, όχι η εξήγησή της.

Τα δύσκολα ξεκινάνε από εδώ και πέρα: την προστασία της ζωής επικαλούνται όσοι αντιτίθενται στη δημιουργία μεταλλείων χρυσού σε μια περιοχή, την προστασία της ζωής τους επικαλούνται και όσοι θέλουν να εργαστούν σε αυτά για να προσφέρουν στις οικογένειές τους τα μέσα για να ζήσουν. Και οι μεν και οι δε αισθάνονται να απειλούνται από κάτι. Σήμερα θα μιλήσουμε μόνο για όσα εμείς αισθανόμαστε.

Στη δική μας περίπτωση, όσων είμαστε αντίθετοι στη δημιουργία μεταλλείων χρυσού στην περιοχή μας, τι αντιλαμβανόμαστε ως απειλή; Πρόσφατα (13/01/2013) ο υπουργός Εσωτερικών κ. Ευριπίδης Στυλιανίδης, σε συνάντηση που είχαμε μαζί του, αναφερόμενος στο ζήτημα των μεταλλείων είπε αυτολεξεί: “ορισμένοι κύκλοι εδώ και τρία χρόνια προωθούν το θέμα και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι και σήμερα”.

Αυτή ακριβώς η αίσθηση της απειλής, της οργανωμένης απειλής, που ενορχηστρώνεται από συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους, που όπως αποδεικνύεται είναι και αυτοί διακομματικοί και σε αγαστή συνεργασία με οικονομικά συμφέροντα και εταιρείες που ελέγχουν απόλυτα σχεδόν τα ΜΜΕ είναι που μας ενώνει. Η απειλή αυτή δεν έχει μόνο οικονομική διάσταση. Εξάλλου, τα οικονομικά σκάνδαλα και οι συμβάσεις που δεν έχουν κανένα όφελος για την τοπική και την εθνική οικονομία είναι σύνηθες φαινόμενο στην ελληνική πραγματικότητα. Το χειρότερο από όλα είναι η περιβαλλοντική της διάσταση, που στρέφεται κατά της ίδιας της ζωής της δικής μας και των παιδιών μας. Κατά του ίδιου του τόπου που έχει την “ευτυχία” να κρύβει στα σπλάχνα του το πολύτιμο μέταλλο.

Αυτή είναι η ιδιαιτερότητα που ενώνει τόπους και κάνει τους ανθρώπους τους να αγωνίζονται για χρονικά διαστήματα που ξεπερνούν τις κοινοβουλευτικές θητείες. Όταν αισθάνεται κάποιος να απειλείται η ύπαρξή του, αγωνίζεται ανεξάρτητα από το αν ζει στη Σουηδία, στη Φινλανδία, στην Τουρκία, στις Η.Π.Α. ή στην Ελλάδα. Στη Θράκη, στη Χαλκιδική ή στο Κιλκίς. Όταν αισθάνεται κάποιος να απειλείται η ύπαρξή του, αγωνίζεται για ένα χρόνο, για πέντε χρόνια, για δώδεκα όπως στην περίπτωση της Θράκης, για δεκαπέντε όπως στην περίπτωση της Χαλκιδικής. Αυτοί είναι χρόνοι που ξεπερνούν τους σχεδιασμούς του ενός ή του άλλου κόμματος, ειδικά στην Ελλάδα.

Εδώ θα πρέπει να επισημανθεί μία παράμετρος που όσοι επιθυμούν την εγκατάσταση μεταλλείων χρυσού τείνουν ηθελημένα ή άθελα τους να παραβλέπουν: δεν υπάρχει κανένα κατοικημένο μέρος στον πλανήτη στο οποίο να γίνεται εξόρυξη χρυσού και που οι κάτοικοι του αργά ή γρήγορα να μην αντιδράσουν και να μην αντισταθούν. Κανένα.

Μια μικρή αναφορά στην αρχαία Ελλάδα τώρα. Όχι από αρχαιολατρία, αλλά για να δούμε ποια διδάγματα, χρήσιμα για την περίπτωσή μας, μπορούμε να αντλήσουμε από εκεί.

Το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, όπως το αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, δεν είναι κάτι αφηρημένο. Αντίθετα είναι κάτι ιδιαίτερα συγκεκριμένο και μπορεί να συνοψιστεί σε δύο βασικές έννοιες: τον ορθό λόγο και το μέτρο. Δεν είναι τυχαίο πως αυτή η επιμονή στον ορθό λόγο και στο μέτρο οδήγησε τον αρχαίο ελληνικό κόσμο στις τρεις μεγαλύτερες δημιουργίες του: στην μαθηματική απόδειξη και στον δικανικό λόγο από τη μια μεριά, στο δίπολο τραγωδία/κωμωδία από την άλλη και στον κοινό τους τόπο, τη δημοκρατία.

Τι σημαίνει “ορθός λόγος”; Πως μπορεί κάποιος να έχει οποιαδήποτε άποψη, αρκεί να μπορεί να την στηρίξει με λογικά επιχειρήματα. Το αντίθετο της άκριτης αποδοχής. Δεν έχει δίκιο κάποιος γιατί είναι βασιλιάς, βουλευτής, εκλεγμένος τοπικός άρχοντας, δημοσιογράφος ή οτιδήποτε άλλο. Έχει δίκιο και το αποδεχόμαστε μόνο όταν μπορεί να αποδείξει πως αυτό που λέει αντέχει στο ανατομικό νυστέρι της κριτικής σκέψης.

Το μέτρο είναι στενά συνδεδεμένο με την έννοια της “ύβρεως”. Κάποιος διαπράττει “ύβριν”  όταν, υπερεκτιμώντας τις ικανότητες και τη δύναμή του (πολιτική και οικονομική), συμπεριφέρεται με βίαιο, αλαζονικό και προσβλητικό τρόπο απέναντι στους άλλους.

Πώς αυτά σχετίζονται με το ζήτημα της εξόρυξης χρυσού, εδώ στο Κιλκίς; Οι απαντήσεις που μέχρι τώρα έχουν δοθεί από την πολιτεία αγνοούν τα δεδομένα και μόνο πειστικές δεν είναι. Οι διαδικασίες που έχουν ακολουθηθεί μόνο διαφανείς δεν μπορούν να χαρακτηριστούν. Και κάθε άλλο παρά σεβασμό προς τους κατοίκους της περιοχής υποδηλώνουν.

Οι μισές απαντήσεις, η μυστικότητα, οι κινήσεις πίσω από τις πλάτες μας επιβεβαιώνουν τη δυσπιστία και την έλλειψη εμπιστοσύνης των κατοίκων. Η αρχική αποσιώπηση συγκεκριμένων στοιχείων, η άρνηση ύπαρξης τους στην συνέχεια και η σιωπηλή αποδοχή των προβλημάτων που σχετίζονται με αυτά στο τέλος, στην καλύτερη περίπτωση, μόνο προχειρότητα υποδηλώνει. Η παραδοχή έλλειψης ελεγκτικών μηχανισμών από τη μία και από την άλλη η υπόσχεση υποδειγματικής λειτουργίας των μηχανισμών αυτών στη δική μας περίπτωση προκαλούν θυμηδία αλλά και θυμό. Και δεν ξέρω αν μπορεί να βρεθεί καλύτερη περίπτωση ορισμού πολιτικής ύβρεως από την κατηγορία, από το στόμα του κ. Μανιάτη, πως τόσες χιλιάδες κάτοικοι και εβδομήντα φορείς του νομού “πάσχουμε από φοβικά σύνδρομα”...

Και πιο πρόσφατα, σε ερώτηση που απευθύνθηκε από τους κατοίκους της Χαλκιδικής προς το ΥΠΕΚΑ και τον καθόλα αρμόδιο κ. Τολέρη σχετικά με την προτεινόμενη από την εταιρεία μέθοδο της ακαριαίας τήξης και τα απαγορευτικά ποσοστά αρσενικού στα εκεί πετρώματα, η απάντηση που δόθηκε είναι πως “η υπηρεσία είναι αναρμόδια να απαντήσει”! Η υπηρεσία που ενέκρινε τη Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων της εταιρείας δηλώνει αναρμόδια να απαντήσει σε ερωτήματα που αφορούν άμεσα τις επιπτώσεις της «επένδυσης» στο περιβάλλον...

Αυτά όμως δεν είναι φαινόμενα που τα συναντάμε μόνο εδώ στο Κιλκίς ή στη Θράκη ή στη Χαλκιδική. Αναζητώντας την αλήθεια που κρύβουν οι εξορύξεις χρυσού, έχουμε έρθει σε επαφή με ανθρώπους σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης. Ανθρώπους που έχουν τη δυστυχία να βιώνουν την “ανάπτυξη” της μεταλλείας. Ειδικά η επικοινωνία με τους Φινλανδούς και τους Σουηδούς, τα πολυδιαφημιζόμενα παραδείγματα του ΥΠΕΚΑ για μεταλλεία με περιβαλλοντική ευαισθησία σε ανεπτυγμένες χώρες, που με αυτές θα έπρεπε, σύμφωνα πάντα με το ΥΠΕΚΑ, να συγκρινόμαστε, ήταν διαφωτιστικότατη. Καταστροφή, περιβαλλοντικά προβλήματα, εξόρυξη ουρανίου στη ζούλα και αντιδράσεις παντού! Αλλά αυτά δεν μας τα λένε. Και όταν η πραγματικότητα τους αναγκάζει να πουν κάτι, χρησιμοποιούν τον όρο "αστοχίες" που η εταιρεία, δεν έκανε ηθελημένα βέβαια! Πρόκειται για "ατυχήματα", που η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι είναι πάρα πολύ συχνά.

Το πρόσφατο παράδειγμα με την ιδιαίτερα έντονη βροχόπτωση στην Αττική είναι διαφωτιστικό: αν πλημμύριζαν οι λίμνες τοξικών αποβλήτων θα γινόταν άραγε λόγος για “ακραία καιρικά φαινόμενα που δεν θα μπορούσαν να είχαν προβλεφθεί” και τελειώσαμε; Πόση σημασία θα είχε αν μια “κακή” εταιρεία αρνούνταν οποιαδήποτε ευθύνη ή αν μια “καλή” εταιρεία επιδεικνύοντας “εταιρική ευθύνη” αναλάμβανε τα  νοσοκομειακά έξοδα των πληγέντων; Ας ρωτήσουμε τους χιλιάδες που νοσηλεύτηκαν σε νοσοκομεία πριν κάποια χρόνια στο Kisladag της Τουρκίας με συμπτώματα δηλητηρίασης μετά από μία παρόμοια βροχή...

Η κοινωνία του Κιλκίς είναι ενωμένη και αποφασισμένη: για πρώτη φορά, οι τρεις βουλευτές του νομού, εκλεγμένοι με τρία διαφορετικά κόμματα, καταθέτουν κοινή ερώτηση στη Βουλή. Η ποιότητα των απαντήσεων του υπουργείου σχολιάστηκε κατάλληλα από τον κ. Γεωργαντά!

Απαξιώθηκαν  και παρακάμφθηκαν τα ψηφίσματα και το κοινό υπόμνημα της Αντιπεριφέρειας, του Δήμου, της Ιεράς Μητρόπολης, των τριών βουλευτών και των 70 πιο σημαντικών συνδικαλιστικών, επιστημονικών και πολιτιστικών φορέων που εκφράζουν την καθολική άρνηση της τοπικής κοινωνίας του Κιλκίς στην υποτιθέμενη ανάπτυξη. Η Αθήνα κωφεύει και προχωρά ακάθεκτη. Έχουμε προχωρήσει και νομικά εναντίον του διαγωνισμού υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα στη ζωή και το δικαίωμα  στο να έχουν λόγο οι κοινωνίες για το πως επιλέγουν να αναπτυχθούν.

Η κυβέρνηση αντί να τα λάβει όλα αυτά σοβαρά υπόψιν και να ακυρώσει τις διαδικασίες, τα λαμβάνει σοβαρά υπόψιν ώστε να εξασφαλίσει ότι καμιά εταιρεία δε θα ξαναενοχληθεί στο μέλλον από τέτοια φαινόμενα περιθωριακών, τρομοκρατών, τενεκέδων, αριστερών, ψευτοοικολόγων  και όπως αλλιώς μας στολίζουν τακτικά. Φτιάχνει νόμους φωτογραφικούς που ανοίγουν το δρόμο για τους επίδοξους σωτήρες του έθνους - τις εταιρείες.

Με τον καινούριο επενδυτικό νόμο δε θα μπορούν πια οι πολίτες να προσφεύγουν στο συμβούλιο επικρατείας γιατί θα πρέπει να καταβάλλουν το 0,05% της επένδυσης! (για να έχουμε μια αίσθηση, στο 1 δις είναι 500.000 €) Εμείς στο Κιλκίς μαζεύουμε ευρώ ευρώ για να πληρώσουμε τα παράβολα. Φροντίζει να βγαίνουν οι άδειες γρήγορα (μια επιτροπή στο υπουργείο ανάπτυξης και super fast track) παρακάμπτοντας περιβαλλοντικούς, αρχαιολογικούς και οποιουσδήποτε  άλλους λόγους που θα μπορούσαν να αποτελέσουν εμπόδιο στην  ανάπτυξη και όλα αυτά τα βαπτίζει επενδυτικό νόμο για τη διασφάλιση φιλικού για τις επιχειρήσεις περιβάλλοντος. Φροντίζει να χρηματοδοτεί με προγράμματα το εργασιακό κόστος, να χρηματοδοτεί τις εγκαταστάσεις, δηλαδή να πληρώνουμε τα πάντα εμείς οι φορολογούμενοι για να έρθουν οι εταιρείες να πάρουν τον ορυκτό μας πλούτο να μας αφήσουν την καμμένη γη και να φύγουν.

Αν κάνετε ησυχία και ακούσετε προσεκτικά θα φτάσουν στα αυτιά μας φωνές από όλο τον κόσμο: δυνατές, τίμιες, ειλικρινείς και ξεκάθαρες.

Ο Φινλανδός από το Ταλβιβάαρα...

Ο Σουηδός από το Rönnbäck, το Tärnaby, το Björkvattsdalen, το Gränna...

Ο Αμερικάνος από τη Montana...

O Ρουμάνος από τη Rosia Montana...

O Bούλγαρος από το Krumovgrad...

Ο Τούρκος από το Ovacik και την Πέργαμο...

Ο Καναδός από το Κεμπέκ...

Όλοι αυτοί, σε εμάς στο Κιλκίς, λένε:

«ΜΗΝ τους αφήσεις!

Θα μολυνθεί το νερό σου, η γη σου και ο αέρας σου.

Εμείς τα ζούμε και σου τα λέμε – κοίτα να μην κάνεις το ίδιο λάθος με εμάς...»

ΔΕΝ ΘΑ ΤΟΥΣ ΑΦΗΣΟΥΜΕ!