Για ποιον χτυπάει…και πώς ακούγεται η καμπάνα των Κρουσίων;

πηγή: www.kilkis24.gr
Του Σαράντη Δημητριάδη (Ομότιμος Καθηγητής, Τμήμα Γεωλογίας ΑΠΘ)

Κανείς νομίζω δεν δικαιούται πια να πει πως δεν γνώριζε, ή πολύ περισσότερο δεν γνωρίζει τώρα, περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως αγνοεί τις συνέπειες της εγκατάστασης των μεταλλείων στην περιοχή,...

Η απόσταση από τα Κρούσια μέχρι το Κιλκίς είναι μικρή. Τα Κρούσια θα μπορούσε να πει κανείς είναι η αυλή ή το στέμμα του Κιλκίς, ταπεινό μεν αλλά πολύτιμο, μια και είναι ο πνεύμονας και ο υδροδότης του. Εδώ και πολλούς μήνες μια καμπάνα ηχεί από τα Κρούσια. Πολλοί στο Κιλκίς την άκουσαν, κάποιοι λόγω βαρηκοΐας δεν άκουσαν τίποτα, κάποιοι καμώνονται πως δεν την ακούν, ενώ κάποιοι άλλοι  αδιαφορούν τελείως για τις κωδωνοκρουσίες.

Πέρα από τη γενική παγκόσμια κρίση, πέρα από τη δικιά μας ελληνική κρίση, πέρα από τις ατέρμονες μικροκομματικές αντιπαραθέσεις και γελοιότητες, καθώς και τα σενάρια επιβίωσης ή νεκρανάστασης πολιτικών που ξεπέρασαν την ημερομηνία λήξης τους, υπάρχει εδώ ένα ειδικότερο ζήτημα. Οι επόμενοι μήνες θα είναι κρίσιμοι για το Κιλκίς και την ευρύτερη περιοχή, επειδή θα καθορίσουν σε μεγάλο βαθμό τη μέλλουσα παραγωγική – οικονομική και κοινωνική του φυσιογνωμία. Εννοώ βεβαίως το θέμα της εγκατάστασης η μη των μεταλλείων στην περιοχή των Κρουσίων. Γι’ αυτό χτυπάει η καμπάνα εκεί.

Κανείς νομίζω δεν δικαιούται πια να πει πως δεν γνώριζε, ή πολύ περισσότερο δεν γνωρίζει τώρα, περί τίνος ακριβώς πρόκειται. Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί πως αγνοεί τις συνέπειες της εγκατάστασης των μεταλλείων στην περιοχή, ούτε μπορεί να υποτιμήσει τη σημασία τους, θετική όπως την διαφημίζουν οι αρμόδιοι του ΥΠΕΚΑ και του ΙΓΜΕ, καθώς και κάποιοι ντόπιοι που ακούν χαρμόσυνους τους ήχους της καμπάνας, αρνητική όπως την εκτιμούν πολλοί άλλοι, μαζί τους και το σύνολο των τοπικών θεσμικών φορέων, που ακούν την καμπάνα να ηχεί πένθιμα.

Η εξελίξεις επί του θέματος θα είναι ραγδαίες και η πρώτη κρίσιμη φάση θα είναι η εκδίκαση της προσφυγής κατά του διαγωνισμού εκμίσθωσης του μεταλλευτικού χώρου των 91.000 στρεμμάτων, που θα γίνει στην Αθήνα, στα αρμόδια διοικητικά δικαστήρια στις 5 Απριλίου. Μέχρι τότε, όσοι αντιτίθενται στην εγκατάσταση των μεταλλείων δεν πρέπει να εφησυχάζουν και να περιμένουν παθητικά και μοιρολατρικά την εξέλιξη των πραγμάτων, γιατί καθόλου δεν θα εφησυχάζουν και όσοι είναι υποστηρικτές της εγκατάστασής τους. Αυτοί οι τελευταίοι, υποστηριζόμενοι από το “κατεστημένο” (συγχωρήστε μου την τετριμμένη έκφραση, δεν χρειάζεται να γίνω πιο σαφής, ο καθένας καταλαβαίνει) θα παλέψουν με όλα τα μέσα για να επιβάλλουν τα σχέδια του ΥΠΕΚΑ και των ιδιωτών εκμεταλλευτών.

Στα δικά μου αυτιά ο ήχος της καμπάνας των Κρουσίων ακούγεται σαν ήχος συναγερμού. Αποφεύγοντας σήμερα εδώ τη λεπτομερέστερη ανάλυση που έχω ήδη κάνει για το σύνολο των αρνητικών επιπτώσεων της μεταλλευτικής δράσης στην περιοχή των Κρουσίων, θα συνοψίσω μόνο τους πιο άμεσους και σοβαρούς κινδύνους που επιβάλλουν τη συναγερμική κωδωνοκρουσία.

α) Υπάρχει σοβαρότατος και υπαρκτός κίνδυνος  καταστροφής του υδατικού δυναμικού των Κρουσίων, από το οποίο εξαρτάται σε σημαντικό βαθμό η ύδρευση του ίδιου του Κιλκίς και πολλών άλλων οικισμών κατά μήκος του Γαλλικού ποταμού.

β) Θα πληγούν ανεπανόρθωτα οι υφιστάμενες αγροτικές και κτηνοτροφικές παραγωγικές δραστηριότητες στην περιοχή, που συνεισφέρουν στην οικονομία, τόσο την τοπική, όσο και την εθνική. Ταυτόχρονα θα καταπνιγεί κάθε προοπτική για οποιαδήποτε άλλη μελλοντική παραγωγική δραστηριότητα, πλην εκείνης της μεταλλείας –που ούτως ή άλλως έχει περιορισμένη χρονική διάρκεια.

γ) Η υλοποίηση της μεταλλευτικής δράσης στον μεταλλευτικό χώρο των 91.000 στρεμμάτων θα πυροδοτήσει την επέκτασή της και σε γειτονικές περιοχές, ώστε αυτή να επεκτείνεται συνεχώς ώσπου να καταλάβει το μέγιστο μέρος της έκτασης του δήμου Κιλκίς, που θα γίνει έτσι μια επαρχία “μεταλλευτικής μονοκαλλιέργειας”. (Στις φάμπρικες της Γερμανίας και στου Κιλκίς τις στοές –ίσως αυτός να είναι ο τίτλος ενός μελλοντικού τραγουδιού).

Ας ελπίσουμε όμως ότι θα είναι χαρμόσυνες, απελευθερωτικές και εορταστικές οι κωδωνοκρουσίες από τα Κρούσια μετά την 5^η Απριλίου.

Ας αγωνιστούμε για να μην καταντήσουν τα Κρούσια ένα ξεκοιλιασμένο βουνό. Ένα νεκρό και θλιβερό κατάλοιπο της απληστίας κάποιων που δεν ξέρουν ούτε πού περίπου πέφτουν στο χάρτη. Θα ήταν κρίμα και αδικία το πιστοποιητικό θανάτου των Κρουσίων να υπογραφεί κατά την επέτειο των εκατό χρόνων από την ενσωμάτωσή τους στον ελληνικό κορμό.