ΑΓΓΙΞΕ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΑΣ

Από ierissos

Καλησπέρα, λέγομαι Άννα Καραγιάννη, είμαι από Αρναία και εργάζομαι στο Γ.Ν. Παπαγεωργίου, στο Αιματολογικό Τμήμα ως ειδικευόμενη γιατρός. Σας αποστέλλω ένα κείμενο που έγραψα με πόνο ψυχής για τις δύσκολες στιγμές που περνούν οι συμπατριώτες μας.

Προς τους κατοίκους της Βόρειας Χαλκιδικής

Είμαστε Έλληνες, μα το ‘χουμε ξεχάσει! Μας έκαναν να το ξεχάσουμε εκείνοι που μας πρόδωσαν, που μας πούλησαν… που έχτισαν τα συμφέροντα και τις απολαύσεις τους πάνω στη δική μας λήθη! Ήθελαν να ξεχάσουμε τι σημαίνει ελευθερία, για να μπορούν να πλουτίζουν ανενόχλητα πάνω στις πλάτες μας και να μας ξεγελούν μ’ ένα κομμάτι ψωμί! Τώρα μας στερούν και αυτό το κομμάτι ψωμιού, και μας ξεπουλούν στους ξένους… Πούλησαν τον τόπο μας για δυο εκατομμύρια και μας αφήνουν νηστικούς, πετώντας μας ξεροκόμματα, ίσα για να νομίζουμε πως τους έχουμε ανάγκη και πως απ’ αυτούς εξαρτάται η ζωή μας!

Τώρα είμαστε υποτελείς στους ξένους… Τον τόπο μας, που γεννηθήκαμε και μεγαλώσαμε, εκείνοι τον ορίζουν. «Αν θέλετε, μας λεν, να μείνετε εδώ, δουλέψτε για μας. Σκάψτε τον τόπο, βγάλτε το χρυσό που κρύβει στα σπλάχνα του και δώστε τον σε μας για να γίνουμε ακόμα πιο πλούσιοι απ’ ό,τι είμαστε και θα σας δώσουμε για αντάλλαγμα ένα μισθό, ίσα για να μην πεθάνετε από την πείνα και να μπορείτε να δουλεύετε. Κι αν μαλώνετε και μεταξύ σας, ακόμα καλύτερα, μας διευκολύνετε πολύ! Δεν μας συμφέρει να είστε ενωμένοι και να νοιάζεστε για το διπλανό σας. Δε μας συμφέρει να είστε άνθρωποι…

Πιόνια και σκλάβοι μας θέλουμε να είστε! Δε ξέρουμε βέβαια αν θα μπορέσετε αργότερα να πληρώσετε τα φάρμακα για τον καρκίνο που θα σας θερίσει, αν θα μπορείτε να πίνετε νερό, να τρώτε προϊόντα από τον τόπο σας, αν θα αντέχετε να βλέπετε τα παιδιά σας, τις γυναίκες σας, τους άντρες σας να λιώνουν και να πεθαίνουν μες τα νοσοκομεία, αλλά αυτό δεν μας αφορά. Εμάς δέκα χρόνια μας φτάνουν… θα έχουμε εξορύξει αρκετό χρυσό, ώστε να διπλασιάσουμε και να τετραπλασιάσουμε τα κέρδη μας. Δέκα χρόνια σίγουρα θα αντέξετε, μετά θα βρούμε άλλο τόπο…»

Δε λογαριάζουν τίποτα! Ακόμα και τον τόπο που έπλασε ο Θεός με περισσή ομορφιά και αγάπη και μας τον πρόσφερε απλόχερα, για να ζούμε και να χαιρόμαστε μέσα στις ομορφιές του θέλουν να μας τον στερήσουν! Έρχονται, χάριν του κέρδους να μας στερήσουν αυτό το θείο δώρο! Κι όχι μόνο αυτό, αλλά μας βάζουν να το καταστρέψουμε εμείς οι ίδιοι και να είμαστε εμείς υπόλογοι στο Θεό, που περιφρονήσαμε έτσι την αγάπη Του!

Αυτά σας τα λέει ένα κορίτσι, απ’ την Αρναία, που κάποιοι ίσως να το ξέρετε. Έχω τη δουλειά μου στη Θεσσαλονίκη, και η ζωή μου δεν επηρεάζεται σε τίποτα από τις διαμάχες μεταξύ των συμπατριωτών μου, κι από το αν απειλείται η υγεία τους. Ούτε και η καταστροφή της περιοχής μου στοιχίζει κάτι. Με συμφέρει μάλιστα να μείνω αδιάφορη. Ξέρω όμως από πρώτο χέρι, τι σημαίνει καρκίνος, τι σημαίνει θάνατος. Αν κάτι δε το ζήσεις, δε μπορείς να το καταλάβεις λένε. Εγώ το έζησα. Πάλεψα η ίδια με τον καρκίνο, έθαψα δύο δικούς μου ανθρώπους, νεότατους, που άφησαν πίσω τους μικρά παιδιά ορφανά. Είδα μικρά παιδιά νεκρά απ’ αυτή την αρρώστια. Παλεύω καθημερινά στο νοσοκομείο στο πλευρό των ανθρώπων με λευχαιμία και λεμφώματα. Ζω τις τραγικές ιστορίες αυτών και των οικογενειών τους, και πολλές φορές είμαι εγώ που τους κλείνω τα μάτια! Είμαι εγώ που ανακοινώνω στους συγγενείς τους το θάνατό τους! (Οι περισσότεροι από τους ασθενείς της κλινικής που δουλεύω είναι από την περιοχή της Κοζάνης… γιατί άραγε;;)

Δεν μπορώ να μείνω, λοιπόν, αδιάφορη! Η φωνή της συνείδησης στην καρδιά μου, είναι πιο δυνατή από τη φωνή της λογικής μου! Έδωσα κάποτε έναν όρκο, και στον τόπο που μεγάλωσα με μάθανε να ζω με την αλήθεια. Αν αδιαφορήσω, καταπατώ τον όρκο μου, κι όταν αργότερα θα έρχονται οι συμπατριώτες μου να ζητούν βοήθεια, θα ξέρω πως θα ‘μαι συνένοχη του εγκλήματος εις βάρος τους, και τότε ποιά γη θα με χωρέσει;;;

Σαν γιατρός λοιπόν έχω υποχρέωση όχι μόνο να θεραπεύω, αλλά κυρίως να προλαμβάνω! Ήρθαν βέβαια πολύ πιο σπουδαίοι ιατροί, πραγματικοί επιστήμονες και σας μίλησαν με συγκεκριμένα στοιχεία, που στηρίζονται σε επιστημονικά δεδομένα. Δεν έχω λόγο να μιλήσω γι αυτά… ήδη τα ξέρετε καλύτερα από μένα. Μιλώ σαν απλός πολίτης, σαν ένα κορίτσι που γεννήθηκε και μεγάλωσε σ’ αυτόν τον τόπο, που γνώρισε και αγάπησε τους συμπατριώτες της και που θεωρεί πως πρέπει να κάνει κάτι για χάρη τους, το ελάχιστο, με μόνο κίνητρό της αυτή την αγάπη.

Δεν μπορώ να ανεχτώ να ξεπουλούν τον τόπο και τους συμπατριώτες μου! Να καταστρέφουν αδίστακτα κάθε δημιούργημα του Θεού! Να σκορπούν το θάνατο στο όνομα του κέρδους! Ο Θεός μας έφτιαξε ελεύθερους και μας έβαλε διαχειριστές της δημιουργίας Του! Αυτή την ελευθερία και αυτό το αξίωμα δεν μπορεί να μας τα πάρει κανείς, παρά μόνο αν τα δώσουμε μονάχοι μας! Είμαστε Χριστιανοί, απόγονοι εκείνων που προτίμησαν να πεθάνουν, παρά να χαμηλώσουν τα μάτια τους απ’ τον ουρανό και να κοιτάξουν το συμφέρον! Είμαστε Έλληνες, απόγονοι εκείνων που έδωσαν το όνομά τους στους ήρωες! Απόγονοι εκείνων που προτίμησαν το θάνατο απ’ τη σκλαβιά!

Κάνω λοιπόν το ελάχιστο και γράφω αυτή τη σελίδα. Πολύ πιθανό να περάσει απαρατήρητη, ίσως να θεωρηθεί απλός συναισθηματισμός… Σίγουρα έχετε ακούσει πολλά και σπουδαιότερα λόγια! Εγώ απλά γράφω, ό,τι μου υπαγορεύει η καρδιά μου και σας τα προσφέρω, ως ένδειξη αγάπης… ως απόδειξη ότι δεν μένω αδιάφορη για τον αγώνα που δίνετε.

Άννα Καραγιάννη